Дзень цэлы плавалі вятры
Над восеньню палёў бязьмежных.
Пад вечар сьнегам завірыў,
Спазьніўшыся, кудлаты сьнежань.
Ён ахінуў стагі лугоў,
Як верацёны сьнежнай воўнай;
З-пад Налібок, з балот, лясоў
Плыты ільдзін пагнаў па Нёмну.
Ён хвалі дрэмлючай ральлі
Рвануў за вараныя грывы, –
I ажылі, і паплылі
На лес уздыбленыя нівы.
Але навалу хмар цяжкіх
Стрымалі, выгнуўшыся, хвоі.
Адно па соснах залатых
Ўзьнялося полымя сівое.
У змрочных лапках зацьвіло,
Зь бяроз успыхнуўшага вецьця
На сухастой, на буралом
Яго панёс шалёны вецер.
Збудзіўся стромых сосен звон,
З лагоўяў воўчых і выкопаў
Папоўз па сьвежым сьнезе ён,
Па выбітых руёю тропах.
Зіма... Ад інею вішняк
Перахіліўся за парканы,
И не мінеш яго ніяк,
Кранеш – і цьветам серабраным
Асыпле з галавы да ног.
На дзеньнікі лятуць вароны
З глухіх прасёлачных дарог,
I цень плыве іх праз загоны,
Дзе ўсё, як вогнішча лістоў,
Замёў сьнег сьвежасшаранелы,
Дзе петлі заячых сьлядоў,
Разгубленыя, забялелі.
Калі ж вячэрняю парой
За вёску выйдзеш на прывольле, –
Цябе сустрэнуць грамадой
Шляхоў знаёмыя таполі;
Пачуеш, як трашчыць рака,
Скрыпяць асьверы на марозе,
Як пад дугой маладзіка
Пяюць сялянскія палозьзі.
1945
|
|
